Mijn Ervaring als Survivor van Mensenhandel met de Politie

Snel ging ik douchen. Het was nu of nooit. Terwijl het water over mijn lichaam stroomde, probeerde ik te bedenken wat ik de politie moest zeggen. Ik wist niet eens precies wat er aan de hand was, maar diep van binnen voelde ik dat er iets mis was. Binnen een paar minuten stond ik aangekleed en rende tien trappen naar beneden, achteraf gezien had ik de lift kunnen nemen. Maar mijn focus lag op één ding: praten met iemand, nu.

Het politiebureau was vlakbij, aan de overkant van een klein parkje. Hoe snel ik die trap afging, zo langzaam liep ik in het park. Voor het politiebureau Overvecht in Utrecht dacht ik nog even om terug te keren. Maar de automatische schuifdeuren openden, en dat voelde als een teken. Een vrouwelijke medewerker achter de balie vroeg wat ze voor me kon doen. Met zachte stem zei ik: "Ik denk dat ik slachtoffer ben van iets. Ik heb 4,5 jaar voor een jongen gewerkt en hij heeft al mijn geld afgepakt."

Ze keek me even aan en zei: “Neem plaats, ik ben zo bij je terug.”

Verslagen nam ik plaats achterin de ruimte. Kort daarna werd ik door een andere agent geroepen. Het voelde alsof mijn lichaam in strijd was met mijn geest; mijn benen trilden, mijn hart bonsde, en in mijn hoofd klonk de stem die me vertelde dat ik dom was. Ik had het immers zelf toegestaan, toch? Die innerlijke criticus won het bijna van me.

Toen ik eenmaal in het kamertje zat, stelde de agent zich voor, maar ik herinner me haar naam niet meer. Laten we haar Saskia noemen. Saskia vertelde me meteen dat ik die dag geen aangifte kon doen. Dat moest door een speciaal team. Ik voelde paniek, ik wilde gewoon mijn verhaal kwijt. De onrust groeide, maar ik begon te vertellen—chaotisch, onsamenhangend. Het maakte me bang dat ik niet alles precies kon herinneren. Wat als ze me niet geloofden?

Die eerste stap naar binnen was het moeilijkst, maar het zette een heel proces in gang. Als survivor van mensenhandel kan ik zeggen dat mijn ervaring met de politie complex en gelaagd was. De eerste reactie was zakelijk, maar de deur naar ondersteuning ging open.

Specifieke Politieteams voor Mensenhandel: De AVIM en Meer

In Nederland zijn er gespecialiseerde teams binnen de politie die zich bezighouden met mensenhandel, zoals de AVIM (Afdeling Vreemdelingenpolitie, Identificatie en Mensenhandel). Deze eenheid is getraind om slachtoffers van mensenhandel te herkennen, ondersteunen en de daders op te sporen. Bij mijn ervaring werd ik doorverwezen naar een team dat zich uitsluitend richtte op deze misdrijven. Dit gaf me het gevoel dat ik niet zomaar een nummer was, maar dat mijn zaak serieus werd genomen.

Naast de AVIM zijn er ook teams zoals de Dienst Landelijke Recherche, die vaak betrokken zijn bij internationale mensenhandel zaken. Ook werken er zedenpolitie -teams die slachtoffers van seksueel misbruik ondersteunen, omdat mensenhandel vaak gepaard gaat met seksueel geweld. Deze afdelingen beschikken over gespecialiseerde rechercheurs die niet alleen oog hebben voor juridische procedures, maar ook voor de emotionele impact op slachtoffers.

Mijn Proces: Aangifte en Ondersteuning

Na mijn eerste bezoek aan het politiebureau, werd ik na twee dagen gebeld door een rechercheur. Zijn rustige, vriendelijke stem kalmeerde me direct. Hij stelde niet alleen vragen, maar vroeg eerst hoe het met me ging. De daaropvolgende vier dagen bracht ik van 08:00 tot 16:00 uur op het bureau door om mijn verhaal te vertellen. Ik werd begeleid door twee rechercheurs, die geduldig waren en ruimte gaven voor mijn emoties. Ze stelden vragen om de feiten helder te krijgen, maar waren ook begripvol wanneer ik even niet verder kon of emotioneel werd, gaven ze me de ruimte. Ik huilde omdat ik bang was dat ze me niet zouden geloven, omdat ik diep van binnen nog steeds dacht dat alles mijn schuld was.

Maar tot mijn verbazing geloofden ze me. Ze zagen er zelfs een zaak in. De officier van justitie besloot om door te gaan en de Jojo werd opgepakt. Ik werd op de hoogte gebracht toen hij vast zat, maar voelde geen opluchting—eerder het gevoel dat het nu pas echt begon. Toen ik hem tijdens de rechtszaak weer zag, voelde ik dezelfde angst. Hij had twee vrouwen bij zich die me vies aankeken. De rechter vroeg aan de Jojo of hij wist waarom hij in de rechtbank zat. 'Ik ben benieuwd wat de grapjas te vertellen heeft' antwoordde hij.

Tijdens de rechtszaak verklaarde ik hoe hij mijn leven had verwoest. Ik nam verantwoordelijkheid voor mijn eigen keuzes, maar niet voor de manipulatie, het geweld, en de chantage waarmee hij me in zijn greep hield. Op een gegeven moment had ik zelfs met mijn kind in mijn armen op de railing van mijn balkon gestaan. Zo ver ging het. En toch, toen hij me daar zag en naar me toe rende, vertaalde ik dat als liefde. (echt bizar wat iemand met je kan doen)

Uiteindelijk werd de zaak geseponeerd. Geen bewijs, geen bonnen dat het geld naar hem was gegaan. Maar ik kreeg van de rechter de erkenning die ik nodig had: "Niet omdat ik je kan veroordelen, betekent dat het niet gebeurd is. Ik geloof wel degelijk dat het gebeurd is."

Hoewel er geen veroordeling kwam, voelde ik erkenning. Voor mij was dat genoeg. Ik liep de rechtszaal uit met het besef dat ik verder kon. Andere survivors kunnen dit misschien anders ervaren, maar voor mij voelde het goed om verder te gaan en mijn leven terug te claimen.

Nu, als ik terugkijk, zie ik dat de samenwerking met de politie voor mij zowel emotioneel uitdagend als helend was.

Het Belang van Bewustzijn rondom Trauma

Voor veel survivors van mensenhandel is bewustwording van hun trauma en de impact daarvan op hun leven een cruciale stap. Mensenhandel gaat vaak gepaard met intense manipulatie en psychisch en fysiek geweld, waardoor slachtoffers zichzelf soms de schuld geven van hun situatie. Maar inzicht in wat je hebt meegemaakt, helpt om de schuld los te laten en verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen herstel.

Mijn ervaring met de politie was een belangrijke stap in dat proces. Ondanks de bureaucratische kant en de zakelijkheid die ik bij de baliemedewerkster voelde, werd ik uiteindelijk gehoord en erkend. Het was een beginpunt voor mijn weg naar herstel, en ik hoop dat andere survivors dezelfde kans krijgen om gehoord te worden en verder te kunnen met hun leven.

Voor iedereen die denkt dat ze in een situatie van mensenhandel zitten: de politie heeft de middelen en afdelingen om te helpen. Het is een moeilijke stap om die deur binnen te lopen, maar het is een stap richting vrijheid.