Voor het meisje dat dacht dat ze niets meer kon bereiken, omdat ze was uitgebuit. Een stem die elke survivor hoort te horen.
Ik was 18 jaar oud toen ik werd vastgeketend aan de handen van een meedogenloze mensenhandelaar. Nee, geen "loverboy" – dat klinkt veel te lief. Er zit namelijk geen enkele love in de boy. Het is een handelaar, een mensensmokkelaar die handelt in vrouwen. Punt. Met hulp van de politie ben ik fysiek losgekomen van jou, maar geestelijk en emotioneel heb je mijn hele leven geruïneerd.
Wie ben ik? Daar kwam ik op den duur wel achter, dacht ik. Maar wat ik dacht wie ik was, bleek slechts een prachtig geoliede coping-identiteit die me op de automatische piloot zette. Ik moest doorgaan – ik had kinderen. Van opleiding naar opleiding, van certificaat naar certificaat. Ik bleef maar doorgaan, maar niets gaf me voldoening. In de spiegel zag ik steeds dezelfde vrouw die een domme keuze had gemaakt. Ik had "ja" gezegd. Hoe dom kun je zijn?
Hoe leg je in deze tijd aan mensen uit dat je dat werk hebt gedaan? Dat je kinderen hebt van verschillende vaders? Wie wil je nu nog? Er waren zoveel podcasts waarin mannen zeiden dat vrouwen met een hoge "body count" in waarde dalen. Dat een vrouw met meerdere kinderen van verschillende vaders iets mankeert. Het waren overigens vaak dezelfde mannen die zelf zonder intentie met vrouwen het bed deelden. Maar toch… ik voelde me nooit goed genoeg. Jarenlang trok ik aan God, zoekend naar acceptatie, erkenning en herkenning. Ik probeerde die leegte te vullen met werk en opleidingen.
Totdat ik op een dag het roer omgooide. Tijdens een wandeling op de Veluwe zei ik hardop tegen mezelf: “Ik ga in therapie. Ik ben moe van mezelf!” Ik vroeg zachtjes: “God, wordt U niet moe van mij?” En snel voegde ik eraan toe: “Maakt niet uit of U moe wordt of niet. Ik word moe van mijzelf.”
En ik ben in therapie gegaan. Daar begon ik mezelf te accepteren. Een van mijn doelen was leren “nee” zeggen zonder het gevoel van afwijzing. Dat begon met het accepteren van wie ik ben. Ik leerde tegen mezelf te zeggen: “Ik ben het waard, met al mijn kanten.” Ik begon daarnaar te handelen. Mijn leven veranderde innerlijk. Ik keek anders tegen situaties aan, verbrak toxische vriendschappen en situatieships, en ging een nieuwe relatie met mezelf én met God aan. Opeens was God niet meer de dictator van wie ik goedkeuring moest krijgen. Mijn “nee’s” waren nee, en mijn “ja’s” waren ja, zonder angst.
Nu ik dit schrijf, heb ik zojuist gehoord dat ik ben geslaagd voor mijn examen Professionele Hulpverlening. En ik ben trots, ook omdat ik dacht dat ik gezakt was (ha-ha). Ik ben geslaagd voor de opleiding Transactionele Analyse. Waarom ik dit deel? Omdat ik van mening ben dat het niet genoeg is om een survivor uit een situatie te halen. We stijgen namelijk niet automatisch naar onze nieuwe leefomgeving; we vallen terug in ons systeem. En juist dat systeem moet gereset worden.
Mijn naam is Edith-Bernadette. Ik ben een professional en een ervaringsdeskundige. Maar nog meer dan dat: ik ben ik. En dat is genoeg.
Met emotionele en trotse groet.
Comments